Gemeenten en provincies, doe mee en open je data
Op veel plekken in het land verschraalt de lokale journalistiek en niet zelden is er geen geld meer voor een politiek verslaggever op de perstribune van de Raadszaal. Tegelijkertijd worden tal van taken overgeheveld van het Rijk naar het lokale bestuur. Het is een gevaarlijke combinatie die een gezonde controle op de democratie in de weg staat.
Voor burgers en journalisten is het haast onmogelijk geworden om op de hoogte te blijven van de handel en wandel van lokale volksvertegenwoordigers, terwijl door er juist door de jaren heen zoveel meer op het bordje van de gemeente en provincie is komen te liggen. Een komt een steeds grotere bak belastinggeld waarover wordt beslist, terwijl de democratische controle achteruit holt.
Gemeenten en provincies hebben echter zelf de sleutel in handen hebben om een kentering mogelijk te maken, en zij zouden dat als hun verantwoordelijkheid moeten zien. Immers: in een gezonde democratie faciliteert een overheid zijn eigen controle. Die sleutel? Die heet open data.
Geen gelukkig huwelijk
Dat ICT en overheid nooit een gelukkig huwelijk is geweest mag genoegzaam bekend zijn. Maar het wordt helemaal problematisch als het gaat om data. Want data is veel makkelijker te beheren als het gewoon op papier staat. Met hooguit een nietje om een en ander te bundelen.
En nu er dan toch informatie moet worden gedigitaliseerd, dan graag op een pc zonder modem. Het liefst zelfs helemaal zonder snoeren. Bang als men is dat een document onbedoeld open en bloot beschikbaar komt of dat iets wordt opgepikt door een hacker die door de beveiliging is gebroken.
Het resultaat: Wie nu op gemeentelijk of provinciaal niveau een stemming of raadsbrief wil terugvinden moet in de diepste krochten van een gemeentesite zoeken en vindt daar vervolgens een slordig opgemaakt en voor data-onderzoekers onbruikbaar docx- of pdf-bestand.
De Tweede Kamer nam jaren geleden het voortouw door te beloven parlementaire documenten als open data te publiceren. Maar het werd een gebed zonder end en uiteindelijk was er een brandbrief van ondergetekenden aan Kamervoorzitter Khadija Arib voor nodig om eindelijk stappen in de goede richting te zetten.
Verder lezen bij de bron