Privacy is zo’n onderwerp… belangrijk hoor, maar nu even niet. Er zijn altijd redenen het belang ervan opzij te duwen: veiligheid, gemak, geld. Privacy bestaat niet meer, zegt Michiel Jonker, en dat lieten we zelf gebeuren.

Het is zijn zoveelste rechtszaak, hij voert ze eigenlijk alleen nog maar om te ‘documenteren’ hoe we afscheid nemen van de anonimiteit, met open ogen, zodat latere generaties duidelijk is waar we onszelf weggaven. Aan overheden, aan bedrijven, aan opsporingsdiensten, in ruil voor dingen die nu belangrijk lijken.

Raad van State, zittingszaal 1, hij verschijnt op een beeldscherm: man in een non-descripte keuken, slim en welbespraakt, geconcentreerd, voorbereid en aan het soepele jargon te horen juridisch onderlegd – wie hij precies is, waar hij werkt, of dit zijn keuken is blijft uiteraard geheim. Hij is zijn eigen raadsman.

Verder is de zaal gevuld met zwaar geschut: topadvocaten en senior juristen, volle loodgietertassen naast hun stoelen, vertegenwoordigers van de NS en van Connexxion en van de Autoriteit Persoonsgegevens. Er is ze veel aan gelegen te winnen vandaag, ook al doen ze er af en toe wat schamper over.

Michiel Jonker wil anoniem reizen, daar gaat het om: buskaartjes contant betalen, een nummerloze ov-chippas, niet-herleidbare voordeelabonnementen: niemand heeft iets met zijn reispatroon te maken. Hij wil dat de Autoriteit Persoonsgegevens handhaaft – die was toch opgericht om de privacy te bewaken, maar strijdt hier zij aan zij met commerciële bedrijven. Dat is een ongemakkelijke situatie.

Deze versturen we 3-4x per jaar.